زاگرۆس پۆست
3 سال از بحران خونین سوریه می گذرد و کوردهای روژئاوا با اعمال سیاستی قوی و استفاده از نوع تعاملات منطقه و تنش‌های بین گروه های موجود در آن به “خودگرانی دموکراتیک” دست یافته‌اند و طی سازماندهی نیروهای خود شرایط مطلوبی را برای خود و به نفع خود رقم زدند.
دستاوردی مهم که هم حاصل پیامد توازن نیرویی بود که در دل بحران سوریه شکل گرفته بود و هم محصول سال ها مبارزه عادلانه مردم کردستان علیه دولت مرکزی، کردستان را دارای احزاب سیاسی کرده بود که از پایگاه اجتماعی خوبی برخوردار بودند.
این دستاورد مهم برای کوچکترین قسمت کوردستان که سالیان زیرسلطه سیاست امحا و انکار، بدون شناسنامه زیسته اند از خودآگاهی و سازماندهی بالقوه‌ای سرچشمه می می گیرد که تماما واقف بر سیاست های دولت های منطقه(ایران و ترکیه و کشورهای عربی) و همچنین آمریکاست.
حتی حمله 47 گروه افراطی که از این میان داعش و تیپ النصر و جبهه النصره و الشام و… را می توان نام برد، نتوانسته اراده مردم این قسمت از کوردستان را درهم شکند و هر روز مشارکت مردم بخصوص زنان و دختران را بیش از پیش شاهدیم. این ‘مینی کوردستان’ توانسته گام های هوشیار و استوار خود را در جهت توارن قوا و استفاده از سیاست های هر کدام از این دولت ها در جهت پیشبرد اهداف خود بردارد و ضمن آن اقشار مختلف را در مقاومت و حفظ خاک این قسمت با خود همراه سازد که این نیز به نوبه خود گامی بس بلند و سیاستی ست بس قوی.
آنگاه که ضمن مبارزه، مشارکت، مدنیت و مقاومت را در این قسمت از کوردستان آموزش می دهد. آنجا که مقاومت زن و مرد نمی شناسد و کوبانی شهری که به مظهر مقاومت روژئاوا تبدیل شده و واژه ها آن جا معنایی دیگر به خود گرفته اند.
با اطمینان باید گفت که حتی کیمیایی که جزئی جدائی ناپذیر از کلتوور مبارزه و مقاومت در گوشه گوشه سرزمین کوردستان شده نیز نمی تواند این سیاست، این اراده و این نیروی مشارکت را در روژئاوا درهم شکند. گرچه کودکان و نونهالان بیگناه شهید روژئاوا کم نبودند، اما چون مادران و خواهرانشان در صحنه حضور دارند، مقاومت کماکان زنده است.
