زاگرۆس پۆست
این روزها همە بە درست در وصف ماندلا مینویسند. تمجید از ماندلا و بزرگداشت وی، مرز و بوم ، رنگ و نژاد و ملیت نمیشناسد. شخصیت او نمایندگان همە گرایشات سیاسی را وادار نمود تا منش و خصوصیات وی را ارج نهند. مرگ ماندلا فرصتی بە وجود آورد تا بزرگواری انسان را همگان ببینند. کسی کە در برابر کلینتون از مظالم آمریکا شکایت نمود، حاضر نشد بر روی گور خمینی گل بگذارد اما خواستار دیدار شاملو شد، جایزە کمال آتاتورک را رد نمود و از حق ملی کردها دفاع کرد، حتا از سوی همانها کە در برابرشان ایستاد و نارضایتی خود را از کردارشان نشان داد، مورد احترام قرار میگیرد. چرا؟ در واقع سؤال اینست بزرگی ماندلا در چیست کە ظالمان و دیکتاتورها نیز نمیتوانند از وصفش خودداری کنند؟ از نظر من، بخشیدن بە جای کینە، گذشت بە جای انتقام، و همە در راه یکی نمودن انسانها و دوست داشتن همدیگر، رمز بزرگی و روح پیام همەگیر ماندلا بود.
بشریت در مرگ وی نشان داد کە تا چە اندازە این روحیات را ارج میگذارد و تشنەی همبستگی انسانی است. بەجاست بگوییم “گر آفرین خلقی بایستە تو بود، مرگی بدین بلندی شایستە تو بود”. او آفرین خلقها را بدست آورد و در این برهە زمانی نمایندگی روحیات همبستگی انسانی را کسب کرد، آنگاە شد ماندلای همە ما.
بیگمان همە از مرگ بیزاریم، ولی ناخودآگاە کلمات “مرگ زیبای ماندلا” را میگوییم و مینویسیم .آری، او آن اندازە بزرگ بود کە بە مرگ نیز زیبایی بخشید. در واقع در طول مبارزە سرسختانەاش برای رهایی انسان با جاودانەترین آرزوهای همبستگی انسانی عجین شدن و بر مرگ و نیستی چیرە شد. گرامیداشت ماندلا خروش فریاد زندە باد آزادی است.
