زاگرۆس پۆست
من پیکره ام خونین است
و از دالانهای تاریک می آیم
زمان در من مرده است
همه چیز در سقوط جولان می دهد
راهزنان پر مسلسلند و زنان را در پستوی بیماری خود کشیده اند
کودکان گل فروش گل پر پر می کنند و بی مشتری اند
نان قیمت جان انسان است
کسی صدای باد بادکی را در هوا نمی شنود
ماه از درون پوسیده است
و خورشید غروب کرده است
گاهی صدای چلوئی می آید
و این صدا در مردار زمان گم می شود
گاری چی از درون قبرستان لاشه های انبار شده را
سوار گاری می کند
نفس های اسب ها در هوای سرد و مه آلوده می پیچند
گاری چی بر پشت اسبها شلاق می زند
و گاری با صدای مترنم آهنگ می نوازد
صدای جغد به گوش می رسد
همه چیز تاریک است هیچ فانوسی فضا را روشن نمی کند
ستاره ها هر روز به دنیا می آیند و میمیرند
اشکها همه آلوده به سرب داغند
دنیای دوسره جولان می دهد
هر کدام قبر هم دیگر را می کنند
دو سر این دنیا مدام از هم دور می شوند
هیچ بربریتی در تاریخ چنین نمو نکرده است
هر جا دور شوی باز صدای جغد می آید
صدای ریختن گندم در دریا می آید
صدای پاسخ یک شراره با اتم می آید
تنها شعله های آتشند که بر نی لبکی خونین می نوازند
اتم های سربریده در فضا فانوسهای کودکی خلقند
ریاضی ما تم گرفته است
پدر داسش را تیز می کند و مادر بذر ها را آب می کند
یک دنیا غرور متولد می شود
و سحرگاهانی دوباره روشن می شوند
و داسها آماده می شوند
و روزنه ها باز می شوند …
