زاگرۆس پۆست
نامه یک زندانی سیاسی سابق ارومیه به مجامع بین‌المللی مدافع حقوق بشر
کمیساریای عالی حقوق بشر،
دبیر کل سازمان ملل متحد،
سازمان عفو بین الملل،
گزارشگر ویژه حقوق بشر در مورد ایران جناب آقای احمد شهید؛
با احترام به استحضار می‌رساند که اینجانب «یوسف رحمانی‌پور بوکانی» زندانی سیاسی سابق در بند جمهوری اسلامی ایران، بیش از پنج سال از بهترین دوران جوانی خویش را در راه آرمان و باورهای خود نسبت به خاک و ملتم در شکنجه‌گاه‌ها و زندان‌های جمهوری اسلامی ایران به سر برده‌ام و هر لحظه شاهد اعدام و شکنجه‌های جسمی، روحی و روانی زندانیان بوده‌ام.
زندانیان سیاسی کردستان جزیی از این جامعه‌ی جهانی هستند و مانند دیگر اعضای این جامعه نسبت به مقولات مختلف بشری، حساسیت داشته و دارند و در کشور ایران، چنین احکام صادر شده‌ای از طرف دادگاه‌های عمومی و انقلاب برای فعالین سیاسی، مدنی، خبرنگاران، عقیدتی و وکلای زندانیان سیاسی و مدنی در کردستان ایران؛ کاملا ناعادلانه و غیر قانونی بوده و هست و مسوولین قضایی و امنیتی، کاملا سلیقه‌ای و غرض‌ورزانه با زندانیان سیاسی، مدنی و عقیدتی کُرد برخورد می‌نمایند.
در بیانیه‌ی جهانی حقوق بشر تضمین شده است که هر انسانی از ابتدایی‌ترین حقوق خویش که همانا آزادی عقیده و انتخاب است، برخوردار بوده و هر ملتی حق دارد تا مرکزیت سیاسی خاص خود را آزادانه انتخاب کند؛ پس تضمین آزادی عقیده برای انسان، اساس همه‌ی آزادی‌هاست.
جمهوری اسلامی ایران با مخفی نگه داشتن واقعیت‌ها در مورد زندانیان سیاسی در ایران، نزد مجامع بین‌المللی همیشه رسوا و با بحران اخلاقی روبرو بوده است که اساس فعالیت حقوق بشری آن‌ها را به چالش می‌کشد؛ اما فعالان حقوق بشری این واقعیت را فراموش کرده‌اند که در ایران حقوق بشری که ملل غیر فارس با آن روبرو هستند، نادیده انگاشتن اساس مساله‌ی حقوق بشر و اساس تبعیض‌ها، درد‌ها و رنج‌های میلیون‌ها انسان غیر فارس می‌باشد که خود نوعی تبعیض و خیانت به انسانیت است.
رسانه‌ای نکردن و سانسور نمودن واقعیت مسایل حقوق بشری، نوعی بی‌اخلاقی صاحبان رسانه را می‌رساند و جای تاسف دارد، برای فعالان حقوق بشر مایه‌ی شرمساری است.
این روز‌ها شاهد اعتراض زندانیان سیاسی در بند ۱۲ زندان مرکزی ارومیه هستیم که با شیوه‌ی اعتصاب غذا آن را اعلام کرده‌اند. بیش از دو هفته از اعتصاب این فعالین سیاسی در بند جمهوری اسلامی ایران می‌گذرد و اکنون شاهد سراسری شدن اعتصاب دیگر زندانیان سیاسی کُرد در زندان‌های بندر عباس، شیراز، طبس، یزد، رجایی شهر کرج و سنندج و… جهت حمایت از زندانیان سیاسی ارومیه هستیم؛ اما متاسفانه نهادهای حقوق بشر چنان که اشاره نموده‌ام هیچ‌گونه دفاع و یا اقدامی نزد آن‌ها از زندانیان سیاسی کُرد، به خصوص زندانیان سیاسی زندان مرکزی ارومیه صورت نگرفته است.
لذا از تمامی نهاد‌ها، سازمان‌ها، احزاب اپوزسیون و رسانه‌ها خواستارم جایگاهی را که امروزه در راس آن قرار گرفته‌اند، از فداکاری و جانبازی این زندانیان سیاسی و خانواده‌هایشان است؛ پس فراموش نکنند و در دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی بیدار بمانند.
در زندان مرکزی ارومیه (دریا) بیش از چهار هزار زندانی محبوس هستند و نزدیک به سه هزار نفر از این زندانیان محکوم به مرگ هستند. سال‌ها در زندان ماندن و از حقوق منتصبه‌ای برخوردار نبودن، سخت و جانکاه است.
زندان مرکزی ارومیه به لحاظ جغرافیایی، در شرایط کاملا امنیتی به سر می‌برد. زندانیان سیاسی ارومیه در بند ۱۲، کاملا به صورت بسته تحمل حبس می‌نمایند و حق تردد و رفت و آمد با سایر زندانیان دیگر بند‌ها را ندارند و از امکانات رفاهی زندان که شامل ورزش و شرکت در کلاس‌های فنی و حرفه‌ای که حق هر زندانی طبق آیین‌نامه‌ی سازمان زندان‌ها می‌باشد، برخوردار نیستند و با توجه به شرایط سخت و جانکاه و فشار دستگاه‌های امنیتی و مشکلات روحی و روانی زندانیان سیاسی محبوس در زندان ارومیه، در کنار همدیگر که هر کدام از آن‌ها اهل کردستان ایران، ترکیه، سوریه، عراق می‌باشند؛ اعتراض خود را با توسل به اعتصاب غذا جهت تحقق خواسته‌های بر حقشان، به صورت مکتوب به نهادهای جمهوری اسلامی ایران و مجامع بین‌المللی اعلام داشته‌اند و ما نیز به نوبه‌ی خود با رسانه‌ای نمودن و تجمع در حمایت از آن‌ها و با درخواست از نهادهای حقوق بشر، جهت پیگیری و بررسی و فشار آوردن به قوه‌ی قضاییه‌ی جمهوری اسلامی ایران انجام می‌دهیم.
درخواست زندانیان سیاسی کُرد به شرح زیر است؛
۱- تفکیک جرایم (طبق دستورالعمل سازمان زندان‌ها)
۲- رسیدگی به وضعیت بهداشت و درمان، داشتن پزشک متخصص برای بیماری‌های خاص و سرطانی، اعزام کردن بیماران به بیمارستان‌ها جهت مداوا و عمل جراحی، حل کردن مساله کمبود دارو و نداشتن بیش از ۱۰ قلم دارو، تامین کادر پزشکی مجرب. در حال حاضر نیاز به چند پزشک عمومی در هر شیفت کاری در زندان هست، در حالی که اکنون در زندان ارومیه برای بیش از ۴۰۰۰ هزار زندانی یک پزشک در نظر گرفته شده است.
۳- داشتن مددکار، قاضی ناظر، سرکشی نماینده‌‌ی دادستان، پیگیری مسایل حقوقی، دادن دادنامه به محکومین سیاسی جهت اطلاع از احکام صادر شده توسط دادگاه‌های انقلاب، اجازه‌ی خواندن پرونده‌های زندانیان سیاسی توسط وکلای آن‌ها، اجازه‌ی شرکت نمودن وکلا به هنگام دادگاهی متهمین سیاسی جهت دفاع از آن‌ها، تهدید نکردن وکلای متهمین و زندانیان سیاسی از طرف نهادهای امنیتی.
۴- تهدید نکردن خانواده‌های زندانیان سیاسی، تحت فشار قرار ندادن همسران زندانیان سیاسی جهت جدایی و طلاق، قبول کردن اعاده‌ی دادرسی، تهدید نکردن زندانیان سیاسی و تبعید نکردن آن‌ها هنگامی که خود در تبعید به سر می‌برند، اجازه‌ی انتقالی به زندان محل سکونت، شنود نکردن تلفن زندان به هنگام مکالمات تلفنی با خانواده، بازرسی‌های خارج از عرف و زننده‌ی خانواده‌های سیاسی و لخت نمودن آن‌ها به هنگام ملاقات.
۵- در اختیار قرار دادن کتاب‌ها و روزنامه‌های چاپ جمهوری اسلامی ایران برای زندانیان سیاسی، داشتن کتب آیینی سایر ادیان برای زندانیان غیر مسلمان، آلودگی‌های صوتی مخرب در زندان مثل کولر و فن‌های بزرگ که تاثیر بدی در درازمدت بر اعصاب و گوش زندانیان سیاسی می‌گذارد، کفاف نکردن غذا و نان و همچنین وضعیت بد خوراک از نظر بهداشتی.
۶- تاثیر کاملا ویران کننده از نظر روحی و روانی به هنگام اعدام محکومین بر زندانیان و خانواده‌های آن‌ها، اعزام مجدد زندانیان سیاسی در داخل زندان‌ها بعد از قطعی شدن حکم به بازداشتگاه‌های اطلاعات و سپاه جهت اعتراف تلویزیونی با توسل به شکنجه و زور و تشدید مجازات حکم.
۷- بیشتر شدن زمان ملاقات زندانیان با خانواده‌هایشان (در زندان مرکزی ارومیه ۴۰ روز یک‌بار اجازه‌ی ملاقات خواهند داد، آن هم به مدت ۱۰ دقیقه)، جدا نکردن زندانیان مبتلا به ایدز و هپاتیت از سایر زندانیان.
و از تمامی موارد اسفناک‌تر و دردآور‌تر اینکه، زندانیان جرایم سیاسی کُرد پس از اجرای حکم اعدام که در ساعت ۱۲ شب در زندان ارومیه یا در اداره‌ی اطلاعات ارومیه صورت می‌گیرد، جنازه‌ی محکوم سیاسی، به خانواده‌ی وی تحویل داده نمی‌شود و مشخص نیست که جنازه را از روی غرض‌ورزی طعمه‌ی گرگان بیابان می‌کنند یا در پادگان‌های نطامی یا همان جایی که وزارت اطلاعات نام آن را «لعنت‌آباد» گذاشته بدون هیچ رسم آیینی و یا بدون حضور خانواده‌ی وی، آن‌ها را در گورهای دسته‌جمعی و یا چاله‌های یک متری دفن می‌کنند…
این بود صدای زندانیان سیاسی ارومیه و کردستان
با درود فراوان
یوسف رحمانی‌پور بوکانی
نماینده «کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی» در داخل کردستان ایران
زندانی سابق در زندان‌های اصفهان، ارومیه، مهاباد، خوی و بوکان
جمعه ۱۴ آذرماه ۱۳۹۳ – ۵ دسامبر ۲۰۱۴
رونوشت: ریاست محترم اقلیم کردستان عراق
