زاگرۆس پۆست
خروجی این انتخابات که پیروزی روحانی بود، همانی بود که اتفاقا حاکمیت می خواست؛ منتها می خواستند؛ مردم طعم لذت ظاهری انتخاب کردن را بچشند و بگویند این ما بودیم که سرنوشت خودمان را رقم زدیم.
این ما بودیم که رئیسی را پس راندیم و روحانی را مشروعیت بخشیدیم. در حالی که این دقیقا تصمیم حاکمیت بود و طرح و مدیریتش را به نتیجه رساند. شما بايد نخست این که انتخابات یک مسیر راهی است كە الزاما منجر به انتخاب نمی شود را باور و بدانيد كه شما مي توانید انتخاب نکنید.
دموکراسی وقتی محدود به رای دادن شود، به ضد خودش تبدیل می شود. در نقطه مقابل آن هم می شود رای نداد و با رای ندادن با حاکمیت دیالوگ برقرار کرد. انتخابات و صندوق رای که تمام حسرت های مردم به آن منتهی می شود، در جهان فهم بایستی گام پایانی باشد نه گام نخست. در ایران می گویند شما بروید هر آرزویی دارید از همین صندوق رای مطالبه کنید. اما در دنیای فهم و عقلانیت، صندوق رای نقطه پایانی است. مقدمات صندوق، احزاب و تشکل ها هستند؛ سازمان های غیردولتی و آزادی ها و اعتراض های مدنی هستند؛ نخبگان هستند. نقطه پایانی به صندوق رای می رسد. این جا تمام آن مقدمات و فرصت هایی که می توانستند منجر به خردمندی مردم شوند، نادیده گرفته شده است .
اما پذیرش ایده تحریم توسط عامه مردم به شکل گسترده تقریبا غیرممکن به نظر می آید.نتیجه رای ندادن به آسودگی قابل لمس نیست و فصل های بعد قابل درو کردن است. هضم این ماجرا توسط مردم دشوار است.کسانیکه بدون توجه به این مختصات علمی و مشخصات گیم تئوری صحنه انتخابات، متعصبانه به شرکت همیشگی در انتخابات اصرار دارند و تلاش می‌کنند ریشه پدیده «تحریم انتخابات» را برای همیشه بخشکانند، از نگاه نظریه‌بازی‌ها، بازی را به اصطلاح به سمت یک –تعادل بد- سوق می‌دهند. بازیگری که در بازی دست پایین دارد را به تبعیت دائم و پیروی بی پرسش وامی‌دارند و اجازه می‌دهند بازیگر غالب با خیال آسوده دست برتر خودش را حفظ کند. ولی با وجود اینکه این موضوع از بازیگر ضعیف مخفی شده است، او بالقوه توان این را دارد که میز بازی را به نفع خود برگرداند.
این کار مستلزم شکیبایی برای به دست آوردن مواهب بیشتر در آینده در برابر از دست دادن مواهب کمتر حال حاضر است.با استفاده حساب‌شده از اهرم تنبهی «ترک صندوق»، میتوان به خود گزینه «بد» فشار آورد و آن را به گزینه بهتری تبدیل کرد .
22 /05/2017
