زاگرۆس پۆست
کبوتران صبح ؛ پرواز می کنند
در لابلای اندیشه ها اگر پرواز باشد
کبوتران را به آغوش می گیرد
یک شب زیر مهتاب جغد ها پرواز می کردند
و سمورهای بیابانی از لای تمشکها بیرون می خزیدند
شب در دالان خود مرده بود
و پروازها از لاشه های خون پر بودند
و زیر مهتاب لخته های خون روی برگهای شمشاد می درخشیدند
ترس در پرواز ها موج می زد
و عنکبوتی در لانه ی خود سنجاقک ها را می گرفت
شرشره های آب از زیر چشمه ها سکوت مهتابی شب را می شکستند
صدای شوم جغد کلافه ام کرده بود
صدای غروب داروگ می آمد
پنجره ای از آسمان ماه را منعکس می کرد
و شب در گودی چشمانم گم شده بود
و انتظار صبحی روشن بود
بوی بید مشک فضا را پر کرده بود
و فصل کار بهاری از گوشه های ماه تراوش می کرد
و شالی ها منتظر بودند دوباره پرورش یابند
بیابانها ؛ مرغزاران را آماده می کردند
اما همه جا شب بود
حتی روز هم شب بود
و سنگلاخ بیابانی بر شمشیر می کوبید
و کوچه ها خون آلود بودند
و صدای جرنگ جیرینگ شمشیر
در هشتی هر خانه ای بگوش می رسید
و شب را می شکافت
و نور ها به بیرون می خزیدند
و صدای پرنده ای می شکفت
و صدا پرواز می کرد
و دامی سر هر پروازی گسترده بود
چنین بود که شب در هر لحظه می میرد
و دوباره ذهن فرتوت آدمیان را می گرفت
و در هستی مه آلوده ی شب ستاره ها می درخشیدند …
